Gördüğüm en güzel , en samimi ve en kişiliği olan köy Babakale. Türkiye'nin en batısında Çanakkale'nin Ayvacık ilçesine bağlı şipşirin bir balıkçı köyü Babakale... Kışın sakin sessiz, yazın kalabalık ve hareketli....
Hani dedim ya kişiliği olan bir köy , gerçekten öyle her sokak, ev , kapı kendine özel bir şeyler barındırıyor içinde... Soğuk bir günde sevgilimle dolaşırken sessiz sokaklarında her kapıda asılı olan renk renk iplerle örülü urganlar dikkatimizi çekti.
Kimisinde sımsıkı bağlı kimi kapıda olduğu gibi sere serpe...
Bu urganların anlamı ' evdeyiz, evde yokuz ' demekmiş. Bağlanma şekli gelen komşuya ev sahibinin evde olup olmadığını , yakında olup olmadığını anlatıyormuş. Kapıda ki ip sıkı sıkı bağlı ise 'hiç kapıyı çalma komşum , belki bir iki gün belki bir iki ay yokum , uzaklardayım' derken hafiften , uydurukcuktan bağlı ise 'buralardayım hemen dönerim ' diyormuş. Öyle kendi halinde tatlı Çanakkale rüzgarında hafif hafif sallanıyorsa ev sahibi evde , gir sıcak bir çayını iç ....
Şehirde üst komşundan bile haberin olamıyorken bu kadar naif bu kadar masum bir adetin hala devam ediyor olması insanın içini yumuşatıyor ... Hani 'emekli olunca Bozcada'ya yerleşicim ben 'der ya herkes , öyle bir düşüncem olsaydı kesinlikle bu sevimli balıkçı köyüne yerleşirdim.
