Limonlu Pastanın Sıradışı Hüznü

    Çok merak ederek, çok büyük iştah ile başladım  bu 'sıradışı'  sandığım kitabı. Ama bende çok büyük hayal kırıklığı yarattı. Belki de o yüzden bitirmem tam bir ayı aldı. Araya başka kitaplar, dergiler sıkıştırdım.
  Belkide diyaloglar çok kopuk olduğu için sıkıldım bu kadar. Ya da olmayacak yerde araya giren uzun ayrıntılı ya da tekrara düşen anlatımlar  soğuttu beni kitaptan.
   Rose'un lezzetlere karşı olan olan üstü yeteneği beni bir türlü içine çekemedi.
  Aslında düşündüğüm zaman konu harika. Çekirdek bir ailesi olan Rose'un yediği her şeyde aldığı tatlar ona bu tadın nasıl duygular ile yapıldığını , içindeki malzemenin sevgi dolu bir çiftlikte mi yoksa seri üretim yapan bir fabrikada mı üretildiğini söylüyor.
  Böyle bir yeteneğim olsun isterdim . Yediğim yemeğin kızgınlıkla mı yoksa sevgiyle mi, aheste aheste mi ya da çabucak mı yapıldığını , kekte kullanılan yumurtanın tavuklarının mutlu mu olduğunu tek bir ısırışta anlamak isterdim.
  Rose iyi gidiyordu. Ama problemli abisi Joseph'in özel yeteneğini ne yaptığını anlayamadım. Onunla ilgili bir şeyler anlattığı zaman konu kesinlikle dağılıyordu.
  Bu kadar kopuk kopuk olmasaydı sevebilirdim bu kitabı . Ama sevemedim .
Aimee Bender bu  kitabı ile en iyi kurmaca dalında SCIBA ve Alex ödülü   almış.  Sanırım sorun bende . Zaten bu kadar okumayı sevmeme ve okumama rağmen okuduğum ödüllü kitapların hiç biri beni içine çekemedi. Evet , evet sorun kesin bende...
  Sizde durum nasıl???