Babamın Kartpostalları...

  Kendimi bildim bileli babam hep ufak tefek birşeyler biriktirir. Dergi biriktirir, köşe yazısı, pul, kalem , taş, kupon:) Ve bize hiçbir şeyi attırmaz yani eski kasetler bile durur hala. Sanırım hatta sanırım değil eminim babamdan aldığım en belirgin huy bu. Bende herşeyi kolay atamam ve biriktiririm. Yani  çöp değil (en azından benim için )  ama eskileri toplamayı severim.
  Babam İstanbul'da üniversitede okurken yıllarca bit pazarlarını , sahafları gezmiş. Hoşuna giden herşeyi toplamış . İyi ki de toplamış . Bende şimdi ondan toplayıp getiriyorum. Plaklarım, fotoğraf makinalarım, pullarım hep onun kolleksiyonu ile büyüdü. Zaten daha ilkokulda iken bana pul defteri  hediye etmişti doğumgünümde , kendisinin kolleksiyonu kadar geniş değildi hiç bir zaman ama haftasonları beraber postaneye gittiğimizde yeni pullar alırdık.
  Bu  kartpostallarda  babamdan gelme . Fotoğraflayamadığım bir çok kartpostal var elimde. Ve bir bu kadarda babamda .Kardeş kardeş bölüştük .

  Çocukluğumda bunları babamın sakladığı yerden çıkarıp bakardım. Hep çok sevdim bu kartpostalları , babam sakladığı için kızardım ama sanırım haklıydı çünkü cep telefonlarının ,maillerin olmadığı bir dünyada herkes birbirine kartpostal yollarken cin ablam bu kartpostalları saklandığı yerden bulup çıkarıp, arkasına beyaz kağıt yapıştırıp arkadaşlarına yollamaya başlamıştı. Allahtan babam durumu çabuk farkettide duruma el koydu o zamanlar. Düşünsene 1922 tarihli ermenice yazılmış kartları sen başkalarına yolla :))
   Babam anlatırdı kartları nasıl bulduğunu. Bir bit  pazarında, büyük mukavva  bir kutu içindeymiş kartlar, fotoğraflar. (Hıı bide bir çerçeve varmış , hala annem ve babamın siyah beyaz düğün fotoğrafı var içinde.)  Zamanında İstanbul'da yaşamış bir ermeniye ait kartpostallar; Mardiros KÖLEYAN.

    Türkçe ve okunaklı olan kart ve mektuplardan Bay Köleyan'nın çok sevilen biri olduğunu anlıyorsunuz hemen  ve evli olmayıp  çocuğu olmadığı sonucunada varıyorsunuz.
   Dünyanın heryerinden kartlar almış. Bazıları ermenice ve insanı kıskandıracak kadar güzel el yazıları ile yazılmış.

  Mısır'dan ,Amerika'dan, Fransa'dan, Rusya'dan daha bir çok yerden gelmiş kartlar var. Adres hep aynı Marpuççular Abut Efendi Karaköy....  Fotoğraflar, bebeğimiz oldu haberleri, düğün davetiyeleri, yeni yıl kartları... 1922 tarihlide var ,1957 de...

   Annem çok üzülürdü ; ' Adamcağız  yıllarca biriktirmiş , bu şekilde etrafa saçılacağını bilebilirmiydi şahsi eşyalarının' çokda saçılmış sayılmaz . Evet bir pazarına düşmüş olması üzücü belki ama babam kurtarmış oralardan. Aslında kartların üstündeki adrese gitmeyi  düşünmüştüm üniversitede iken , belli ki esnafmış Bay Köleyan. Mutlaka eskilerden biri tanırdı, ama hiç o kadar cesaretim olmadı. Teknolojiyi kullanarak da aradım ama hiçbir iz yoktu.
 Belki blogum sayesinde birilerine ulaşır , en azından bir yakınına ,tanıyan bilen birine. Belki ona kart atanlardan birine (uzak ihtimal sanırım) .

         Belki bu fotoğraftaki çiftin torununa , ya da 1956'da vaftiz töreni olan Marten Karagözyan çiftinin çocuğuna....

     New York'tan  bir düğün davetiyesi....

 Bazen Yedikule Ermeni Hastanesinden 1933 tarihli  bir kart ...

    Bazen 1940'ın Kızkulesinden bir merhaba ....

   
                                              Ya da bazen Osmanlı esintileri

                                                                              ......

           Bir insanı sadece ona yazılan kartlardan tanıyabilirmisin? Sanırım hayır , ama azda olsa fikir sahibi olabilirsin . Uzaklarda bir yerlerde bir çok insanın düşündüğü ,sevdiği  , saygı duyduğu bir insan olduğunu anlarsın .
      Hiç tanımadığın bir insanın en değer verdiği kolleksiyonunun gerçek sahibisin Mardiros Köleyan
                           

                                                               Nur içinde yat ....